عضو هیئت مدیره صندوق توسعه صادرات زعفران گفت: یکی از مشکلاتی که ما با بانک مرکزی داریم این است که با وجود قطع ارتباط بانکی با سایر کشورها و انجام معاملات به صورت ریالی باید ارز حاصل از صادرات را به دلار به بانک مرکزی پرداخت کنیم.
به گزارش اعتمادساز، فرهاد سحرخیز روز 21 اسفند در مراسم هم اندیشی « 1400 با کارآفرینان» که به همت سرپرستی روزنامه اعتماد در خراسان رضوی و در محل هتل دیپلمات مشهد برگزار شد، افزود: چنین اتفاقاتی سبب کاهش فعالیت صادرکنندگان اصلی زعفران شده و زعفران از طرق دیگر مانند قاچاق جابجا می‌شود که هیچ ارزش افزوده‌ای برای کشور ایجاد نمی‌کند.
وی اضافه کرد: یکی از راه‌هایی که می‌توانست با سهیم شدن مردم، نیاز تولید به بانک‌ها را کم کند، بازار سرمایه بود که با اتفاقاتی که دولت رقم زد دیگر مردم اعتمادی به بازار سرمایه ندارند. نرخ سود بانکی به ظاهر 18 درصد است ولی عملا با اعمال سایر روش‌ها مثل مسدود کردن پول و … 22 درصد از تولیدکننده سود گرفته می‌شود. با این شرایط تولیدکنندگان ما در کجای دنیا می‌توانند با سایر تولیدکنندگان رقابت کنند؟
سحرخیز اظهار کرد: یکی از نگرانی‌هایی که تولیدکنندگان در این روزها با آن مواجه هستند، مسئله تعیین حداقل دستمزد است، از طرفی همه ما در این کشور زندگی می‌کنیم و آگاهیم که مقدار دستمزد از حد مشخصی که پایین‌تر آید توجیهی ندارد. همه ما با این مسائل آشنا و درگیر هستیم.
وی تصریح کرد: از جمله مسائلی که به طور خاص‌تر در این حوزه وجود دارد، تغییر ناگهانی و قابل توجه قیمت شکر است که تا پیش از این نیمی از میزان استفاده را از تولید داخلی و نیمی دیگر را از طریق واردات، تامین می‌کردیم. قیمتی که برای فروش این کالا در نظر گرفته شده است از قیمت تمام شده آن پایین‌تر است.
عضو هیئت مدیره صندوق توسعه صادرات زعفران تشریح کرد: زعفران در سال گذشته با نرخ کیلویی هزار دلار صادر می‌شد (قیمت دلار 14000 تومان بود) و یک رضایت نسبی وجود داشت. اما در سال زراعی جدید زعفران کیلویی 8 میلیون تومان فروخته شد در حالی که دلار 30 هزار تومان است و زعفران کیلویی 300 دلار صادر می‌شود. این در حالی است که قیمت تمام شده زعفران برای کشاورزان هفت میلیون پانصد تا هشت میلیون تومان است. این نوع از صادرات چه منفعتی برای کشور دارد؟
وی با اشاره به اهمیت رسانه در انعکاس مشکلات، بیان کرد: من شخصا اینقدر از این شرایط دلسرد شده‌‌ام که فکر می‌کنم مطرح کردن این معضلات در سطح کلان به نوعی گفتن درد به کسی است که خود منشا درد است.