سیاستمداران روسی پس از حمله به اوکراین تصمیم گرفتند انعطاف بیشتری ازخود نشان دهند و بر تعداد متحدان بین‌المللی خود اضافه کنند. لاوروف به کشورهای مختلف سفر می‌کند و پوتین در ماه مارس از رهبر چین استقبال کرد.
جالب است که تعداد کشورهایی که حمله نظامی روسیه به اوکراین را محکوم می‌کنند، در مقایسه با سال گذشته از ۱۳۱ کشور به ۱۲۲ کشور کاهش یافته است!
البته یک اصطلاح معروف وجود دارد که می‌گوید: «وقتی صحبت از روابط بین‌الملل می‌شود، کیفیت بر کمیت غلبه دارد!» بنابراین درست است که تعداد حامیان کرملین افزایش یافته، اما در عمل کمک زیادی به کرملین ارائه نمی‌کنند.
چین قدرتمندترین کشوری است که هنوز در زمین روسیه بازی می‌کند. البته به نظر می‌رسد که شی جین پینگ، رهبر چین تلاش دارد تا به جای حمایت معنادار از یکی از طرف‌های جنگ، بتواند نقش میانجی‌گر را میان روسیه و کشورهای غربی بازی کند و اهمیت نقش سیاسی خود را به رخ بکشد. شی جین پینگ همچنین درخواست‌های روسیه برای ارائه کمک، مانند تامین سلاح یا نیرو را رد کرده است.
هند هم در گروه کشورهای بی طرف طبقه‌بندی می‌شود و به جای اینکه یکی از طرفین جنگ را انتخاب بکند، بیشتر مشتاق سود بردن از معاملات تجاری است. ترکیه هم در فهرست کشورهای بی طرف قرار دارد و از یک سو، تجارت با روسیه را افزایش داده و از سوی دیگر، تسلیحات اوکراین را از پهپادهای حامل موشک تا راکت و گلوله‌های توپخانه تامین می‌کند.
کشورهای حامی روسیه به همراه کشورهای بی طرف بیشتر جمعیت جهان را تشکیل می‌دهند، اما تنها یک سوم تولید ناخالص داخلی جهانی را دارند.
روی کاغذ تعداد متحدان روسیه افزایش یافته، اما بنظر می‌رسد این دوستی‌ها مانند طبل توخالی است و دوستان آقای پوتین به جز چند استثنا مانند چین، نمی‌توانند با حمایت‌های کشورهای غربی از اوکراین رقابت کنند.
روی کاغذ تعداد متحدان روسیه افزایش یافته، اما بنظر می‌رسد این دوستی‌ها مانند طبل توخالی است و دوستان آقای پوتین به جز چند استثنا مانند چین، نمی‌توانند با حمایت‌های کشورهای غربی از اوکراین رقابت کنند.