در حالی که ششمین دور از مذاکرات وین کماکان ادامه دارد و آژانس بین المللی انرژی اتمی از افزایش ذخایر اورانیوم غنی شده ایران بر خلاف برجام ابراز نگرانی می کند، تبلیغات نامزدهای نهایی انتخابات ریاست جمهوری حساس تر شده است. هرچند کاندیداها سعی کرده اند بیشترین تمرکز خود را بر مسایل اقتصادی و معیشتی قرار دهند و از پرداختن به بحث سیاست خارجی و مذاکرات احیای برجام پرهیز کنند، اما پرسش مهمی که مطرح می باشد سرنوشت برجام در این شرایط است. در پاسخ  از سه سناریو که در ادامه آمده می توان سخن گفت:

احیای برجام قبل از انتخابات             

یکی از سناریوهای مطرح، آن است که قبل از برگزاری انتخابات ریاست جمهوری در ۲۸ خرداد، مذاکرات وین به نتیجه رسیده و برجام احیا شود. در این صورت و تا قبل از پایان رسمی دولت دوازدهم یعنی ۱۲ مردادماه، حدود دو ماه زمان خواهد بود تا ایران و ۱+۵ به شرایط عادی قبل از خروج آمریکا از برجام بازگردند. یعنی به عبارتی آمریکا به برجام بازگشته و کلیه تحریم ها علیه ایران را لغو می نماید. ایران نیز از کلیه گام های مربوط به کاهش تعهدات خود در برجام عقب نشینی کرده و مطابق برجام عمل می نماید. ماحصل این وضع، آن خواهد بود که دولت جدید فارغ از اینکه به ریاست جمهوری چه کسی و با چه تفکری تشکیل شود، با توافقی روبه رو خواهد بود که باید به آن پایبند باشد. از آنجایی که مطابق قانون اساسی سیاست خارجی الزاماً در وزارت امور خارجه و قوه مجریه تصمیم گیری نشده و تابع تصمیمات نهادهای بالادستی نظام است و قوه مجریه و به ویژه وزارت امور خارجه مجری آن تصمیمات هستند، بنابر این خدشه ای به توافق شکل گرفته در وین وارد نمی شود.

با توجه به اینکه از یک سو نگرانی های آژانس از افزایش توانمندی و ظرفیت های هسته ای ایران روز به روز بیشتر می شود و از سوی دیگر، نگرانی ها از اینکه تغییر دولت در ایران شاید بر تصمیمات نهادهای بالادستی در ایران در خصوص ادامه مذاکرات تاثیر گذارد، به نظر می رسد این سناریو می تواند محتمل باشد.

 احیای برجام بعد از انتخابات و در این دولت         

سناریوی دوم آن است که به دلیل باقی ماندن بخش هایی که طرفین هنوز نتوانسته اند درخصوص آن ها به توافق برسند، مذاکرات وین تا قبل از برگزاری انتخابات ریاست جمهوری به نتیجه نرسیده اما با توجه به دو مؤلفه، احتمالاً تا قبل از آغاز به کار دولت سیزدهم محقق می شود. از آنجایی که پیچیدگی های سیاسی، فنی و حقوقی گسترده ای در مذاکرات احیای برجام وجود دارد و با توجه به اینکه مذاکرات به صورت غیر مستقیم برگزار می شود و این موضوع باعث زمان‌بر بودن مذاکرات شده است، احتمال اینکه طرفین نتوانند تا ۲۸ خرداد به تفاهم برسند وجود دارد. اما با برگزاری انتخابات و مشخص شدن رییس جمهوری بعدی ایران، دو موضوع می تواند روند مذاکرات را تسریع ببخشد تا برجام قبل از پایان کار دولت دوازدهم احیا شود. اول آنکه نتیجه انتخابات و احتمال اینکه رییس جمهوری آتی همچون مسؤولان فعلی به موضوع برجام نگاه نکرده می تواند طرف مقابل را مصمم کند که به هر شکل ممکن و قبل از روی کار آمدن دولت جدید مذاکرات را به نتیجه رسانده و برجام را به حالت عادی برگرداند. در این شرایط حتی اگر در دولت سیزدهم مشکلی برای اجرای برجام پیش آید، قطعا مسؤولیت آن بر دوش دولت جدید ایران انداخته خواهد شد تا فشار روانی عدم اجرایی شدن برجام ناشی از بدعهدی آمریکا از دوش آن کشور برداشته شود؛ و دوم اینکه با مشخص شدن تکلیف انتخابات، دولت دوازدهم مصمم خواهد شد تا به هر شکل ممکن و قبل از پایان کارش برجام را احیا کرده و با لغو تحریم ها، خاطره و کارنامه خوبی از خود برجای گذارد. خاطره دولتی که هم توانست در ابتدای کارش به توافق هسته ای با غرب برسد، خطر جنگ را از کشور دور کند و کشور را از ذیل فصل هفتم منشور ملل متحد با کمترین هزینه خارج کند و هم اینکه در پایان کارش نیز با شکست سیاست فشار حداکثری مجدداً بتواند توافق هسته ای را زنده، تحریم ها را برداشته و کشور را بدون تحریم به دولت بعدی تحویل دهد که قطعاً کار حل و فصل مشکلات اقتصادی کشور به وسیله دولت بعدی با برداشته شدن تحریم ها که در این دولت محقق شد، آسان تر خواهد بود.

احیای برجام پس از انتخابات و در دولت بعد       

سومین سناریو  آن است که روند مذاکرات احیای برجام آنقدر طولانی شود که نه تنها به زمان برگزاری انتخابات ریاست جمهوری نرسد، بلکه حتی در این دولت نیز تحقق نیافته و به دولت سیزدهم برسد. در این شرایط هرچند به نظر نمی رسد در مشی کلی سیاست خارجی ایران که از قبل و در نهادهای بالادستی کشور تصمیم گیری شده تغییر اساسی ایجاد شود، اما شاید با تغییر دولت و احتمالاً تغییر تیم مذاکره کننده، رویه مذاکراتی ایران تغییر کند. در این صورت شاید رسیدن به توافق در مذاکرات و احیای برجام به سادگی آن در دولت فعلی ممکن نباشد. هرچند ممکن است مؤلفه رسیدن به توافق در دولت سیزدهم که می تواند از آن به عنوان دستاورد مهم دولت جدید در همان شروع به کارش نیز تعبیر شود، باعث شود تا دولت جدید، روند مذاکرات را پیش ببرد و با برداشتن تحریم ها و پس از آن رفع مشکلات اقتصادی ناشی از آن، خود را به عنوان ناجی اقتصاد ایران معرفی و از آن به عنوان اهرمی برای تداوم دولت در دور بعدی انتخابات نیز بهره ببرد.

با توجه به سناریوهای مطرح شده به نظر می رسد سهل ترین راه، تحقق سناریوی نخست باشد که هم برجام را تا قبل از برگزاری انتخابات زنده می کند و هم به دولت فعلی حدود دو ماه زمان می دهد تا برای مستحکم کردن ستون های آن تلاش کند و اگر این سناریو به هر دلیل محقق نشد، به نظر می رسد سناریوی دوم با توجه به محاسبه سود و زیان برای هر دو طرف، منطقی ترین گزینه باشد؛ چرا که اگر مذاکرات تا مردادماه به طول بینجامد، با توجه به مخالفت های داخلی مخالفان در هر دو طرف، مخالفت های منطقه ای و شرایط منطقه ای و بین المللی و نیز نحوه تعامل ایران و آژانس بین المللی انرژی اتمی، ممکن است موانعی در مسیر مذاکرات به وجود آید که مشخص نیست چه اتفاقاتی را رقم خواهد زد.